بخشی از یک نگاه شخصی به مقوله ی ترس ذاتی و بدن –همراه باافسانه های مذهبی #شراره_جمشید

مشکل و درد بدن ها این است که تنها یک بار –و تنها یک بار مغروق می شوند امّا همیشه دربازگشت به سطح تلاش خواهند کرد. هر چند متلاشی اند .این یک صعود ابدی شخص مغروق وگم گشته است .اینگونه زبان می تواند با اسرار مقابله کند و راهی برای شکستن مستمر سکوت را بیابد و ضربه بر معابر متراکم غیرقابل عبور بکوبد تا درزی برای گشایش لبها مهیا کند .این همان مفهوم اصل ِ تنی در حصار آب است . چیزی که با لب زدن به ترس شدید و مهیب می رسد و با دست گشودن –و هر پایی زدن – ترس ها در هر حباب بازتر و بازتر خواهند شد و در فهمِ ترسی عظیم تر که از ورای درز با نور می رسد لب ها زبان به گریه خواهند گشود . گریه ای سیاه تر از آب تیره ای که ترک گفته اند و بغضی تنگ تر از تنگی درزی که سر از آن بیرون کشیده اند . تنها باید از سه چهره ی مقدس و هفت افسون خوابِ قدسی چیزی تازه از هبوط بیرون کشید شاید به یک ضلع توانِ تکیه ای بی ترس را یافت !... بخشی از یک نگاه شخصی به مقوله ی ترس ذاتی و بدن –همراه باافسانه های مذهبی #شراره_جمشید