مبادا مفصل گردنده ای بگردد در این عصر افسرده ی دست هایم و چشم هایت کم شود از هر خطّی پشت خطّ ! چشمی که اعتبار می شود در گفتگوی دیدن .دستی که در پرده ی شب چرخید تا بگوید: حرف هایت را شنیده ام از دهانِ عزیمت . و عزیمت باریکه ی سطری میان کف دست ها که هی...

تعلّق ِ خاطرم در متعلّق بودن به اهل جایی شناور میانِ پرتره های پاره پاره ی دهان های بازمانده و تاربسته –چشم های باز به رنگ تکّه یخِ آبی ِ آرام –گوشی چسبیده به گلبرگ نرگس –نوسانِ آخرین های نفس بین دو دربِ باز که از یکسو راه به شاخسار بلوط می برد و از یکسو...