تا مگر مقدّمه ی شب از گوشه ی جولان جرعه ای وارَهَد _ اشاره بر غرامت بود که شکل از چهره افتاد و صورتی از وقت گذشت ! " در بی خبریِ خسته ی مسیرِ مرطوب خون می شتابد و ناگاهِ ملولِ چشمهای دچار گریه را تنگ دید " [ چنینم رخت در باخته ] از جایی که عقل می شکند...

بخوان : ای رعنای محتضر در بستر ریحان ساعت چندم بود که مجنون مرد ! و هوش گرگرفته ی نرگس لب های ماهور را پرید ! این پرنده ی سرخ باردار در بطن من چه می کند و این آسمان آشفته از غُرابِ آسیمه سار که بر سرم شورش می زند از چه روی در چشم و گوش شما پنهان است !...