شعری از کتاب #ابوالملیح #شراره_جمشید

که می بینیم

                     که از لاشه ای محبوبوس˙ به حفظِ عمارت _

بی آسیمه به غربت ِحاد ِ چشم

                                  آن شومیِ بخت را جلا می دهد!

▪▪▪

"به ویژه" می توانیم به آن سیه غراب _درون را به اغما برد "

▪▪▪

پسین بازدید سراغ از علف موقعیت شدید

که جُست ،

وارستن از گوشه ی ملول ست

                              رخصتی به شرمِ رخوت

رُستن به ناهنجاریِ زمان ،

اوجِ تعلیقِ آگاهی_به سیماچه ی ناخوشی.

دیدیند که هست؟

که وجود ، که دست برادر است

                                           در عزلتِ تنِ ملتمس!

یا آن گوش سپارد

به طنینِ دیوارهای معذّب

دورهِ پرخاشِ زخمی فراگیر_ که دست می ساید به خراشیدن پیکره ای در بعید

▪▪▪

"علف حظ فکربرَد به استحاله ی دهان در سکوتی ستبر"

▪▪▪

 زبانِ ماتم از پلشتِ حفره ها ،

                                          منزلت می توانم

روشنای عمارت

به گردآوریِ موجوداتی بی جان وُ بو

از ستردنِ رنگ

می توانم تا حد دیگری رازی بریزم حسرت

# شراره_جمشید